MATEM

Sağıma soluma dönüp tekrar, tekrar bakıyordum.İçim daraşmalık sesim çıkmıyor. Elim kaleme küs, kağıt kelimelerime dargın, ruhum sevmelere yorgun.Etrafa baktığımda siyah insanlar, kasvetli ruhlar ve azaptan kararmış ruhlar görüyorum. Dünya dedikleri cehennemin oyunu bu olsa gerek. Esirliğimizi buraya, esaretimiz karanlığa bağlı. Tutkularımız uzağımızda ama nefretimiz en yakınlarımızda gizli. Hükmümüzü kesen hakimin kırdığı kalemle çizmişler bizim sonumuzu. Doğru olmamaya yeminli ve karanlıkla mühürlüyüz. Korkularımızı aşmak için siyah koridorlara girmeye cesaretimiz, yanımıza katacağımız yoldaşlarımız yok. zoraki mağlup olduğumuz ilişkilerimiz, zoraki yapılan vedalarımız , tuttuğumuz matemlerimiz var. Başta kendimizden olmak üzere;  zoraki çaldığımız mutluluklar var. ''...ve sen çocuk. senin karanlığın benim ulaşabileceğim tek aydınlık.''